Manekin

Połowa maski biała, połowa całkiem pusta.

Jakby dusza zniknęła, zegar zabrała kostucha.

Włosy wypadły z czasem.

Oczy brzydota zjadła.

Szyję skrócono pasem.

Górna warga w dół spadła.

Na wystawie stoi i patrzy.

O serduszku wiecznie marzy.

Aby wrócić do normalności.

Wrócić do społeczeństwa.

Mieć białe silne kości.

I choć trochę człowieczeństwa.

Mimo sylwetki idealnej, kukła wciąż narzeka.

Na zewnątrz piękna, w środku ciągła bieda.

Całymi dniami na ożywienie czeka.

Nigdy się nie dowie, że sklep duszy nie da.